| |
 |
|
Magere Brug
De beroemde Magere Brug is in haar huidige, twintigste-eeuwse vorm een houten
dubbele ophaalbrug of wipbrug en heeft negen doorvaarten. Haar naam dankt zij aan
de oorspronkelijke smalle brug die de beide oevers van de Amstel verbond ter hoogte
van de Kerkstraat.
De 'thesaurieren' – beheerders van de stadskas – besloten in het najaar van 1691
dat de brug gebouwd moest worden naar ontwerp van stadstimmerman Hans Petersom.
Deze eerste 'Kerkstraatbrug' bestond uit lange aanbruggen op eenvoudige houten
paaljukken en een beweegbaar middendeel bestaande uit een enkele klap of val.
Zij telde dertien doorvaarten waarvan de buitenste gebruikt werden als opslagplaatsen.
In 1772 werd de overspanning van de middendoorvaart gewijzigd in een dubbele valbrug.
Bijna een eeuw daarna, in 1871, werd de Magere Brug, zoals zij inmiddels werd genoemd, wegens bouwvalligheid gesloopt. Haar vervangster was eveneens een houten dubbele ophaalbrug, maar telde negen doorvaarten. De houten jukken waarop het wegdek rustte bestonden uit dubbele palenrijen die met hout waren bekleed, zodat zij oogden als
massieve pijlers. De beide aanbruggen werden verbreed.
Deze negentiende-eeuwse brug was goed vijftig jaar later aan vervanging toe. De
technische staat van de Magere Brug was zo slecht dat men haar klappen niet meer
durfde te bewegen en het verkeer van de brug weerde; als noodmaatregel werd in 1929
een smalle ijzeren ophaalbrug in gebruik genomen. De Gemeenteraad besloot tot
vernieuwing 'zooveel mogelijk in den vorm van de oude brug'. In 1934 verrees een
geheel nieuwe Magere Brug naar de verbouwingstekeningen van Kramer, die de
negentiende-eeuwse brug op iets grotere schaal liet herleven.
In 1969 zijn de bewegende delen - de vallen of brugklappen, hameipoorten en balansen - nogmaals vernieuwd in tropisch hardhout.
De ARBO-wetgeving maakte in 1994 een einde aan de traditionele, handmatige bediening van de Magere Brug.
Wel is in overleg met Bureau
Monumentenzorg geprobeerd de eis tot mechanisering zoveel mogelijk te laten rijmen
met het historische karakter van de oeververbinding.
|
